Ο σπουργίτης των Χριστουγέννων

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας σπουργίτης. Ο καημένος ο σπουργίτης δεν είχε σπίτι. Κοιμόταν στο δρόμο και σε κορμούς από δέντρα. Όταν έπιανε βροχή, γινόταν μούσκεμα και κρύωνε πολύ.

Κάποια Χριστούγεννα που χιόνιζε πολύ, ο σπουργίτης είχε σταθεί έξω από το παράθυρο ενός σπιτιού. Έβλεπε μέσα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με κορδέλες και γιρλάντες, χρυσές μπάλες να κρέμονται από τα κλαδιά του και στην κορυφή του δέντρου ένα ολόλαμπρο αστέρι. Πολύχρωμα φωτάκια λαμπύριζαν παντού. Από το φούρνο μύριζαν μυρωδιές από μελομακάρονα και κουραμπιέδες.

Μπροστά από το αναμμένο τζάκι στεκόταν όρθιο ένα παιδί και είδε το σπουργίτι που κρύωνε. Άνοιξε το παράθυρο και το πήρε μέσα. Το έβαλε κοντά στο τζάκι να ζεσταθεί και ο σπουργίτης ένιωσε ασφαλής πια!

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Το παραμύθι με την απόστροφο

Ηπειρώτικα Κάλαντα

Βυζαντινά Κάλαντα

Κάλαντα Θεσσαλίας

Κάλαντα Θράκης

Κάλαντα Ικαρίας

Κάλαντα Μακεδονίας

Κάλαντα Κεφαλλονιάς

Κάλαντα Κρήτης

Κάλαντα Πελοποννήσου

Η προπαίδεια του 3

Πρόσκληση χριστουγεννιάτικης γιορτής

11 Δεκεμβρίου-Παγκόσμια ημέρα παιδιού

Οδυσσέας Ελύτης

Ο Οδυσσέας Ελύτης ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές.  Τα πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας Αλεπουδέλης.  Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1911 και πέθανε το 1996.  Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η ποίηση του Ελύτη έχει άρωμα Ελλάδας.

Μιλάει για τον ήλιο που λούζει τη χώρα μας.

Μιλάει για βουνά, θάλασσες, στεριές για όλα τα στοιχεία που είναι ξακουστή η χώρα μας στον κόσμο.

           

Μιλάει για τα ελληνικά νησιά με τα λευκά σπίτια, τις γραφικές σκεπές τους και τα εντυπωσιακά καμπαναριά.

                              

Ο Ελύτης υπήρξε και καλλιτέχνης, όχι μόνο όταν έγραφε, αλλά και όταν ζωγράφιζε ή έκανε κολάζ.

                  

Μερικά από τα πιο σημαντικά του έργα είναι:

Ø Άξιον Εστί

Ø Τα Ρω του Έρωτα

Ø Ήλιος ο πρώτος

και πολλά άλλα…

Τα τζιτζίκια (Ελύτης, Ο. 1986³. Τα ρω του έρωτα. Αθήνα: Ύψιλον)

Η Παναγιά το πέλαγο

κρατούσε στην ποδιά της

τη Σίκινο, την Αμοργό

και τ’ άλλα τα παιδιά της.

Από την άκρη του καιρού

και πίσω απ’ τους χειμώνες

άκουγα σφύριζε η μπουρού

κι έβγαιναν οι Γοργόνες.

Κι εγώ μέσα από τους αχινούς

στις γούβες στ’ αρμυρίκια^*

σαν τους παλιούς θαλασσινούς

ρωτούσα τα τζιτζίκια:

  

Ε, σεις, τζιτζίκια μου άγγελοι,

γεια σας κι η ώρα η καλή.

Ο βασιλιάς ο ήλιος ζει;

Κι όλ’ αποκρίνονταν μαζί:

                                                     

-        Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει.

                

^*αρμυρίκι: μικρό δέντρο που φυτρώνει δίπλα στη θάλασσα.

Ένας μήνας σαν όλους τους άλλους

Ένας μήνας σαν όλους τους άλλους - Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου, εκδ. Ψυχογιός

Στην τάξη διαβάσαμε το παραπάνω βιβλίο το οποίο αναφέρεται στους 12 μήνες του χρόνου, αλλά και στη διαφορετικότητα.
Έχεις ακούσει ποτέ πως οι μήνες μοιάζουν με παιδιά που παίζουν στο περιβόλι του παππού τους, του Χρόνου; Αν όχι,  μάθε ότι οι δώδεκα μήνες παίζουν, τρέχουν στο περιβόλι του Χρόνου, αλλά και τι έπαθε κάποτε ένας από τους δώδεκα, ο Φεβρουάριος - Φλεβάρη τον φώναζαν καμιά φορά τα αδέρφια του. Και τι έγινε όταν οι άλλοι μήνες, χωρίς να το πολυσκεφτούν, έπαψαν να παίζουν μαζί του...